گرداده بود ایزد مرا در حسن منصب داوری
میدادم این تصویر را بر مهر و مه صد برتری
از نور رخسارت شده چشم سحر کور و کبود
رنگ از رخ گل برده ای تاب از کف انس و پری
یاد آیدم پیراهنت با موج رقص انگیز سرخ
خورشید شد خلوت ز رشک و ماه شد خاکستری
از آب دریا ها صفا وز چشمه سارانش جنون
گل کرده در رخسار تو افسون و عشوه دلبری
آویزۀ گوش تو شد بود و نبود کهکشان
زهره زند چشمک زحل، با اختر و با مشتری
خوشتر ز نقش روی تو کی دید آئینه بچشم
خال زنخدانت مهی تابنده همچون آزری
پرسید از حوران خدا، کو را چی باشد مدعا
گفتا شوم زیب تنت آویزه یا انگشتری
بگشا برویم چهره ات با یک طلوع ناشکیب
دستم بگیر و وارهان از عالم اغواگری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر