آدم ها از بدو پیدایش، ، شروع به ساختن دیوار های گوناگون به دور شان کردند، این دیوار ها گاهی برای جلوگیری از تهدید امنیتی، گاهی برای اثبات موجودیت و هویت و گاهی هم برای رسیدن به آرامش و آسایش به عنوان نیاز مبرم بشری شناخته و ساخته میشود. بعضی از این دیوار ها حصار کشی های خشتی و سنگی است و بعضی ها هم حصار کشی نوشتاری که روی آن اسم قانون اساسی، مقررات نافذه، لوایح و فرامین را میگذارند.
در واقع همین دیوار های نوشتاری و مسجل بعدآ تبدیل به هویت می گردد، دلیل بقا سازنده گان می شود، اصل و اساس همه چیز یک کتله بشری را تشکیل میدهد و آهسته آهسته تبدیل به معیاری می شود برای سنجیدن همه چیز
یکی از این دیوار آهنین که خشت اول آنرا در کشور ما عمدآ کج گذاشته اند دیوار قانون اساسی افغانستان است. که با وجود اعتراضات گسترده بزور و تقلب مثل یک موجود ناقص الخلقه یک و نیم دهه پیش بالا رفت و رشد نمود، زیرا همیشه کسانی هستند و خواهند بود که به هر قیمتی دیواری را به ذوق خود شان بالا می برند و سپس به همان دیوار آویزان می شوند تا از آن سود جویند
حالا بعد یکنیم دهه جوانی پیدا شده بنام ذکریا اصولی که یک تنه در مقابل این سد آهنین ایستاده شده و میگوید :
نخستین خشت این دیوار کژ است: و تا ثریا مثل برج پیتزا ایتالیا کج رفته است.من تلاش های این جوان پر انرژی و با شهامت را میستایم و برایش موفقیت از خداوند متعال خواهانم.
مطمئنم معنی داستان زندگی مبارزه با انواع و اقسام دیوارهاست و مهم تر از آن، مراقب نهاده نشدن نخسین خشت های کژ در دیوار های بعدی از سوی نسل های بعدی! زیرا
خشت اول گر نهد معمار کج- تا ثریا می رود دیوار کج
درود بر روان پاک نینواز شهید چه یک آهنگ زیبا در مورد قانون شکنی
