گپی با یک همدل

 

امریکا میره بخیر همی یک امید اس

با دوستی که از شور جوانی همیشه رویای درانداختن طرحی نو را در سر داشت  و با همین رویا های شریف به هر حالت در افغانستان ماند همانجا مینوشت، مبارزه میکرد و امیدوار تغیر بود، تیلفونی گپ زدم. از صلح ، کرونا و آینده مبهم وطن پرسیدم. ایشان فرمودند ولله هیچ حرف دلخوش کن ندارم که برایت بگویم! دیگر از تغیر در این مردم و خطه ناامید شده ام و خودم هم از رمق افتاده ام! زیرا مجبورم با جان کنی در این نزدیک به شصت سالگی چرخ حداقلی زندگی را بچرخانم.گاه فکر میکنم مرگ ناشی از کرونا راحتتراز این همه استرس حمله خود کش  و مشت غیبی موبایل دزد هست. بیخی حالت بچه فلم تایتنیک را دارم که با یک دست به تخته چوب چسبیده ام تا نه یکنفر بلکه یک خانواده شش نفری را نجات دهم و از سوی دیگر در اقیانوس یخ بسته یاس محکوم به شنا و فنا هستم. هیچ راه نجاتی نیست جز اینکه فکر میکنم اگر امریکا براستی برود زنده گی حد اقل بهتر خواهد شد.

گفتم آیا رفتن امریکا مشکلات را بیشتر نخواهد کرد؟ در ضمن بودن امریکا چه مشکلی را ایجاد میکند؟ ایشان گفتند : برو بیادر خدا هفت پشت کفن کش سابق را بیامرزد ! امریکا با حضور بیست ساله اش میخ در تابوت وطن دوستی زد. امریکا با توزیع دالر زندگی را در این مملکت از حالت اصلی به شکل نمایشی اش مبدل کرده است اکنون زندگی در افغانستان شبیه صحنه تئاتری است که  هرکس در جان دیگری میزند. سلامت اخلاق اجتماعی به حداقل رسیده، زشتی وپلیدی در رفتار اجتماعی در حال افزایش است. بزرگترین جنایت امریکا از بین بردن اعتماد درونی مردم نسبت بهم دیگر و عادی کردن ،خشونت ،فساد،دزدی، دروغ ،زورگویی و رعایت نکردن حقوق دیگران است. من که میبینم دیگر کسی مثل سابق افغانستان را دوست ندارد. کشوردرحال پاشیدن کامل است. حتا از مبارز ترین آدمها شنیدم که اگر همان بدترین کشور (پاکستان) هم افغانستان را پس از رفتن امریکا بگیرد( البته  نه اینکه مزدورش طالب را بر ارگ بنشاند) بلکه جز خود کند و آرامش پاکستانی را برگرداند خوشحال اند.به تجزیه اش خو کسی اشک تمساح هم نخواهد ریختاند.

متعجب شدم و پرسیدم آخر مبارزه دیگر فاتحه اش خوانده شده؟ گفت در ظاهر نه : چون با پاس شدن قانون احزاب ۹۹ حزب و گروه تاسیس شد اما سپس همه این گروه ها در اقوام منحل گردید. ریخته و پاشیده همانها اصطلاح اپوزیسیون را هنوز حفظ کرده اند. بدون شک در هر قوم و ملیتی یقینآ هنوز ادم های مبارزی پیدا می شوند ولی هر کدام این فرقه ها به نحوی قومی شده و فاقد استرتیژی بوده و جالب اینکه هر کدام رویای سیاسی خود را شعار می دهند. حتا گاهی با یکدیگرکمتر از  دشمن برخورد ندارند. مضاف بر این  احمدشاه مسعود، استاد ربانی ، عبدالعلی مزاری، جنرال دوستم، نجیب و حتا گلبدین طرفداران خود را دارند. طرفداران هر کدام از این شخصیت ها که اکثر جوانان اند و غالبن اینها را بچشم ندیده اند چنان اینها را از هر اشتباهی مبرا میدانند که کسی جرات انتقاد کردن از انها را ندارد. بنابران قضاوت بیطرف در جامعه از بنیاد مرده و شما نمیتوانید موضع بی طرفی نسبت به چیزی داشته باشید، در حالیکه بی طرف بودن بویژه در امر قضاوت از ارزش های مهم محسوب میشود. در میان حرفش پریدم و گفتم پس خدا یک قهرمان را پیدا کند. دوستم گفت: او بیادر تو هم مثل یگان خو برده که میگه داوود خان میبود پاکستان میلریزد. داکتر نجیب ای رقم امنیت را میگرفت تحلیل داری ! من فکر میکنم امروز حتا قهرمانان  به تنهایی نمی توانند  کشور را نجات بدهند؛ بلکه فقط نقش  مسکن را بازی خواهند کرد. زیرا از ریس پاسپورت دوران نجیب که رفیقم اس یکروز راجع به توزیع پاسپورت پرسیدم او گفت در چهارده سال حاکمیت حزب خلق فقط پنجاه هزار جلد پاسپورت چاپ شده بود و بیست و دو هزار آن توزیع شده بود  امروز در یکسال تنها در جلال آباد هشتاد هزار پاسپورت توزیع میشود. همین قسم هر چیز را فکر کن ! پدرکلان نجیب و هفتاد پشت داوود خان در شرایط فعلی تنها امنیت پروژه ارزان قیمت را گرفته نمیتواند امنیت افغانستان را خو بگذار! از همینرو مخالفین در فکر تغیر و حکومت کردن نیستند فقط درگرداب تبلیغات سیاسی روزانه خودش  را سرگرم می کند ؛  دور اندیشی ؛استراتژی ، سیاست و نقشه راه روشنی ندارد.

دیگر خاموش شدم و حرفی برای گفتن نداشتم فقط به عنوان آخرین سوال پرسیدم! پس اعتراف میکنی که مبارزه ات اشتباه بوده؟؟ گفت هم بلی هم نه! زیرا من هنوز هم خودم را مدیون تمام اشتباهات و ضعفهای خودم میدانم، چون اگر آنها نبودند، هرگز تصمیم نمیگرفتم آدم دیگری باشم.

حیفم آمد این مکالمه را با دوستان شریک نکنم. بویژه وقتی یادم  آمد که چگونه در بهترین دوران عمر، روحم از اثر گشتن دنبال خودش، پای درد و از اثر حمل فکر و خیال بیش از حد روی شانه اش زخمی و کمر درد شده بود. اما چنین نا امید  نشده بودم. شما چه فکر میکنید؟