یارب!بهار عشق بدست خزان مباد
سوز شرار مهر به قلبی نهان مباد
محکوم در سلول سوای زمان مباد
هرگز کسی به روز من ناتوان مباد
مانند من فسرده دلی در جهان مباد
نشگفت گل به باغ دل بسمل پریش
ویرانە های این دل زخمی ز طعن و نیش
محکوم آیه های صبوری ست دل همیش
بس رنج دیده ام ز دل مهربان خویش
یارب دلی دگر به جهان مهربان مباد
هر فصل درد خط زرین می کشد بخاک
در قعر یآس و ورطۀ نومیدی و مغاک
سگرت کنیم دود و بنوشیم خون تاک
گر شد خزان بهار من از دوریت چه باک
ای گل ترا بهار جوانی خزان مباد
شیرازۀ کتاب نگاهم ترانه ای
خواند بگوش ناز تو هردم فسانه ای
در تنگنای دوری خود با بهانه ای
هر کس که میرود نهد از خود نشانه ای
از من بجز فسانه ی عشقت نشان مباد
این شام تیره را ز چه رو نیست روز عشق
خیاط آرزوی کهن کهنه دوز عشق
بشکسته دل ز ضرب و شط کینه توز عشق
سوزد اگر چو شمع زبانم ز سوز عشق
حرفی بغیر عشق مرا بر زبان مباد
تحقیر روح من شد و هرگز ُدر ی نسفت
عشق ستاره ایست که در سینه ام نهفت
زین غم بجز ز قصه و افسانه دل نگفت
هر کس که ناله های دلم را شنید گفت
مرغی شکسته بال و جدا ز آشیان مباد
داروغۀ غضب شده رویای پر الم
خفاش خاطرات فشارد گلو گلم
اسطورە ی شکیبم و ققنوس بسملم
خوش آشیانه ایست برای وفا دلم
جز برق عشق آفت این آشیان مباد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر