تـرک آرزو کـــردم رنـــج هستی آســـان شــد
سوخت پــر فشانیهـا کاین قفس گلستان شد
عالـــم از جنـــون مــن کـــرد کسب همـــواری
سیل گریه سر دادم؛ کوه، دشت و دامان شـد
خامشی بـــه دامـانـم شور صـد قیـامت ریخت
کاشتــم نفــس در دل ریشـــۀ نیستــان شــد
هــــر کجــا نظــر کـــردم فکــر خویش راهم زد
غنچــه تـا گل ایـن بـاغ بهـــر مـن گریبــان شد
بـــر صفـای دل، زاهــد! این قدر چه می نازی؟
هــــر چه آیینـه گـردید، باب خود فروشان شد
عشق،شکوَه آلود است تا چه دل فسرد امروز
سیــل می رود نـومیـــد خانــۀ کــه ویران شـد
جَیب اگر به غارت رفت، دامنی به دست آریـم
ای جنـــون! به صحـــرا زن ، نو بهار عریان شد
جبــریان تقـدیـریم، قــول و فعل ما عجـز است
وهــم، می کنــد مختــار آنقــدر که نتوان شد
بـرق رفتــن هـــــوش است یـا خیال دیـداری؟
چــون سپنــد از دورم آتشی نمــایــان شـــد
چیـن نــاز، پــرورد است گَـــرد وحشتم بیـدل
دامنی گــــر افشانـــم طـرّه ای پریشان شــد
"بیدل"
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر