نیم کُردَ گُل بکاریم نیم کُردَ زعفران
دامن ابره بگیرین که بباره باران
دو بیتی را که در بالا نوشتم؛ مطلع آهنگیست از محترم حبیب شریف که هر بار در بهاران مرا یاد غزنه و دوران کودکی ام می اندازد.در غزنه بعد سپری شدن نُه و نیم روز از نوروز هنگامیکه یاسمنها سر بر می آوردند؛ مرغک نو در باغ و راغ پیدا میشد؛ درخت چگه گل میداد و شگوفه ها با لب باز کردن از قصّه های دیروز میگفتند. کشت و کار آغاز میشد. هرکس در درون حویلی یا باغچه اش با شور و شعف کرُد های گل؛ بادرنگ ؛ تره ؛ گندنه؛ و امثالهم میکاشتند. در مکتبها هم شور و شوق بود. معلمین با پا گذاشتن در جای پای انبیاء درس چگونه زیستن می دادند و مهربانانه کبوتران وجود ما را به پرواز در میآورند،خلاصه شور بود و مستی و در این میان گاهگاهی هم یگان آواز خوانی پنهانی!
آری! معلمین ، علاوه بر اینکه کلامی می
آموزانیدند استعدادهای را پرورش میدادند
آموزانیدند استعدادهای را پرورش میدادند
یادت بخیر غزنه
چشم دشمنت کور
اما اکنون که با گذشت زمان آبدیده و زعفران شناس شدم میفهمم که چیزی خوبی هست ولی بودن و
نبودنش در زندگی روز مره چندان مهم نبوده و از اهمیت چندانی برخورد نیست. با
اینهم نمیدانم چرا وقتی اگر قطی زعفران از دست
ما بیفتد و چند گل آن تیت و پاشان شود جگر خون و سراسیمه میشویم ولی اگر قطی نمک چپه
شود هیچ خمی به ابرو نمی آریم در حالی که بی زعفران میشه زندگی کرد ولی بی نمک نی-
آهنگ حبیب شریف را از یوتیوپ حذف کرده اند اما میتوانید از لینک وبلاگ آریایی آهنگ شماره نهم بشنوید
http://www.ariaye.org/archive/music/habibsharif.html
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر